سفر انسان به تیتان
تاریخ انتشار: ۲ دی ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۳۵۳۲۳۴
خبرگزاری علم و فناوری آنا، مریم فخیمی؛ به تازگی یونیورس‌تودی امکان اعزام انسان را به سیاره زهره و قمر یخی مشتری (به نام اروپا) بررسی کرده است. با وجود شرایط خشن محیطی در هر دو جرم، مأموریت‌های سرنشین‌دار به این جهان‌های استثنایی می‌تواند در آینده امکان‌پذیر باشد. در این نوشتار بررسی خواهیم کرد که آیا تیتان بزرگترین قمر زحل، می‌تواند مکانی مناسب برای فرستادن انسان در آینده باشد یا خیر.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
تیتان فاقد تغییرات دمایی شدید و فشار هوای خردکننده مانند زهره یا تشعشعات شدید در قمر اروپا است. بنابراین، آیا باید انسان‌ها را به تیتان، دومین قمر بزرگ منظومه‌شمسی بفرستیم؟
دکتر جیسون بارنز، استاد گروه فیزیک دانشگاه آیداهو دراین باره می گوید: «تیتان بعد از زمین دومین مکان امن در منظومه شمسی است.توسط اتمسفری متراکم از تشعشعات کیهانی محافظت می‌شود و فشار جوی 1.5 برابر زمین دارد. ویژگی‌های خاص این قمر را می‌توان توسط انسان‌ها کشف کرد.»
دکتر بارنز علاوه بر حضور در گروه فیزیک دانشگاه آیداهو، از محققان ماموریت دراگون‌فلای ناسا نیز است. ناسا در ماموریت دراگون‌فلای، یک هواگرد بالگردان رباتیک را به سطح تیتان، بزرگترین قمر زحل می‌فرستد. این مأموریت، شیمی پیش‌زیستی و سکونت‌پذیری فرازمینی را مطالعه خواهد کرد.
اگرچه دراگون‌فلای عمیق‌ترین اکتشافات را در سطح تیتان انجام خواهد داد، اما اولین فضاپیمایی نیست که روی سطح تیتان فرود می‌آید؛ این افتخار نصیب کاوشگر هویگنس آژانس فضایی اروپا است که در ژانویه 2005 روی سطح تیتان فرود آمد و تقریباً تا 90 دقیقه پس از لمس کردن سطح، قبل از اینکه باتری آن تمام شود، داده‌هایی به زمین ارسال کرد. علاوه بر این، فضاپیمای کاسینی ناسا بین سالهای 2004 تا 2017 تیتان را به طور عمیق مورد مطالعه قرار داد.
با وجود تمام اکتشافات رباتیکی که پیشتر در جاهای دیگر انجام شده، ماموریت‌های سرنشین‌دار چه مزیتی نسبت به ماموریت‌های رباتیک دارد؟
دکتر بارنز می‌گوید:«نظیر مریخ، حضور انسان می‌تواند اکتشافات را سریع‌تر از روبات‌ها پیش برد. علاوه بر این، اگر حیات یا شیمی پیش‌زیستی در تیتان یافت شود، با حضور انسان می‌توان بدون خطر انتقال آلودگی به زمین، چنین حیاتی را مطالعه کرد. در نهایت، به دلیل ایمنی، تیتان یک هدف اصلی برای سکونت طولانی مدت انسان است، زیرا ما در حال پیش‌روی در منظومه شمسی هستیم.»
دکتر بارنزدرباره ماموریت‌های مداری به تیتان می‌گوید:«ماموریت‌های مداری سرنشین‌دار از نظر علمی ارزش چندانی ندارد. مدارگردهای رباتیک کارهای بزرگی انجام می‌دهند و تجربه نشان داده است که سنجش از دور توسط انسان هیچ مزیتی نسبت به ربات‌ها ندارد. اما یک ماموریت سطح‌نشین انسانی بلندمدت – با قابلیت حرکت در سطح- می‌تواند دنیای جدیدی به روی علم بگشاید.»
در ماموریت‌های سرنشین‌دار می‌توان بررسی‌های دقیقی درباره شیمی پیش‌زیستی تیتان، بیوشیمی، شیمی آلی و چگونگی تاثیر کوتاه‌مدت و بلندمدت جو تیتان، دریاها و دریاچه‌های متان مایع بر چنین واکنش‌های شیمیایی را انجام داد. با این حال، زندگی بر سطح تیتان با چالش‌های بی شماری نیز همراه خواهد بود. در حالی که تیتان به خوبی در برابر تشعشعات مضر خورشید محافظت می‌شود، سطح آن به طور غیرقابل تحملی سرد و بسیار تاریک است. دمای سطح آن تا منفی 179 درجه سانتیگراد اندازه‌گیری شده است و سطح تیتان در مقایسه با زمین تنها 0.1 درصد از نور خورشید را دریافت می‌کند.
تیتان چگونه می‌تواند چالش‌های بیشتری را برای کاشفان انسانی در سطح ایجاد کند؟
دکتر بارنزمی‌گوید:«از جمله این چالش‌ها مولکول‌های ارگانیکی است که در تیتان وجود دارد، این مولکول‌ها می‌توانند برای خدمه سرطان‌زا باشند، اگر برای جلوگیری از ورود آن‌ها به زیستگاه تلاش نشود. یکی دیگر از چالش‌های موجود، تولید برق است – شما باید یک راکتور هسته‌ای با خود بیاورید، زیرا هیچ راه طبیعی برای تولید نیروی مورد نیاز برای هدایت اکتشافات خدمه وجود نخواهد داشت.»
علاوه بر چالش‌های زندگی در سطح تیتان، نگرانی بعدی مسافت زیاد و مدت طولانی سفر به منظومه زحل و اقمار آن است، زیرا ماموریت‌های قبلی به زحل چندین سال طول کشیده است، حتی ماموریت‌های مستقیم.
به عنوان مثال، فضاپیمای پایونیر 11 ناسا در سال 1973 به فضا پرتاب شد و پس از پرواز از کنار مشتری، شش سال و نیم طول کشید تا به زحل برسد. تنها چند سال بعد، فضاپیمای وویجر 1 و وویجر 2 ناسا در سال 1977 به فضا پرتاب شدند و به ترتیب به سه سال و دو ماه و چهار سال زمان نیاز داشتند تا پس از انجام پرواز از کنار مشتری به زحل برسند.
در حالی که مأموریت کاسینی ناسا عمیق‌ترین تحقیقات را در مورد زحل و قمرهای متعدد آن انجام داد، با گذر از کنار زهره، پس از کمک گرفتن از گرانش زمین و مشتری، به شش سال و نه ماه زمان نیاز داشت تا به زحل برسد.
در حال حاضر، سریع‌ترین فضاپیمایی که به زحل رسیده، فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا است که در مسیر مستقیم به سوی پلوتو، به دو سال و چهار ماه برای رسیدن به سیاره زحل نیاز داشت. بنابراین، حتی اگر مأموریت انسانی مسیر مستقیمی را به سمت تیتان طی کند، حداقل دو سال طول می‌کشد تا به مقصد برسد. این زمان طولانی می‌تواند هر گونه عملیات تامین یا نجات یک ماموریت انسانی به سوی تیتان را مختل کند.
دکتر بارنز می‌گوید: «زمان سفر به قدری طولانی خواهد بود که چنین ماموریتی یک کار بسیاربزرگ است. اگرچه فضانوردان در سطح تیتان از تشعشعات در امان خواهند بود، اما زمانی که در بخش داخلی منظومه شمسی هستند، در معرض طوفان‌های آسیب‌زای خورشیدی قرار خواهند گرفت. آن‌ها آنقدر از خانه دور می‌شوند که در صورت خرابی سیستم‌هایشان، امکان نجات وجود نخواهد داشت، بنابراین باید پشتیبان‌های زیادی همراه داشته باشند.»
آیا هرگز انسان را به تیتان خواهیم فرستاد؟ آیا ما از یک ماموریت روباتیک مانند داگون‌فلای بیشتر خواهیم آموخت، چنین ماموریتی در مورد زندگی و کار در جایی دورتر از زمین چه چیزی به ما خواهد آموخت؟
پاسخ این سوالات را زمان و علم مشخص خواهد کرد.
انتهای پیام/
منبع: آنا
کلیدواژه: علم نجوم نجوم و فضا علم پلاس منظومه شمسی سرنشین دار سطح تیتان
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ana.press دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۳۵۳۲۳۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
شناور موشکی سپاه از خط استوا عبور کرد
شناور شهید مهدوی نیروی دریایی سپاه مجهز به موشک‌های برد بلند بالستیک و کروز، در جریان ماموریت خود، از مدار صفردرجه زمین عبور کرد و وارد نیمکره جنوبی زمین شد. - اخبار سیاسی -
به گزارش خبرنگار دفاعی خبرگزای تسنیم، ناو اقیانوس‌پیمای «شهید مهدوی» نیروی دریایی سپاه با عبور از مدار صفردرجه (خط استوا) وارد نیمکره جنوبی زمین شد.
نصب موشک بالستیک 1700کیلومتری روی ناو شهید مهدوی و شلیک از کانتینراین اولین ماموریت دوربرد دریایی سپاه از لحاظ طی مسافت و نوع ماموریت است که به نام ناو شهید «نادر مهدوی» ثبت می‌شود.
ناو شهید مهدوی که در اسفند 1401 به نیروی دریایی سپاه الحاق شده، بیش از 2100 تُن وزن دارد، طول آن 240 متر و عرض آن 27 متر است.
این ناو انواع رادارهای پیشرفته نظیر رادار سه‌بعدی، سامانه‌های موشکی، سطح به سطح، سطح به هوا و سامانه سوم خرداد و سایر سامانه‌های مخابراتی پیشرفته را داراست و در نوع خود از جمله ناوهای خاص کشور محسوب می‌شود.
علاوه بر این، ناو شهید مهدوی اولین شناور ایرانی مجهز به موشک های بالستیک دوربرد است.
در بهمن ماه سال گذشته، خبر رسمی شلیک موشک بالستیک از روی این شناور منتشر شد و طبق تصاویری که نیروی دریایی سپاه منتشر کرد، 2 موشک بالستیک با برد تقریبی 1700 کیلومتر از داخل 2 کانتینر به سمت اهداف خود شلیک شدند.
.
به گفته سردار علیرضا تنگسیری فرمانده نیروی دریایی سپاه، بر روی این ناو، علاوه بر موشک‌های بالستیک برد بلند، موشک‌های کروز 2هزار کیلومتری با نام «قدر474» نیز نصب شده است.
سپاه پاسداران از اواخر دهه 80 شمسی و در پی تفکیک ماموریت نیروهای دریایی ارتش و سپاه، مسئول اصلی حراست از خلیج فارس و تنگه هرمز است اما در سالهای اخیر، مامور به حضور در آبهای اقیانوسی نیز شده است و برای این ماموریت، شناورهای مختلفی ازجمله همین ناو شهید مهدوی، رودکی و باقری در اختیار دارد.
به گفته سردار تنگسیری، مهمترین ماموریت نیروی دریایی سپاه در آبهای دوردست، ایجاد و حفظ سیادت دریایی و تأمین امنیت خطوط کشتیرانی است.
تجهیز شناورهای سپاه به موشک‌های کروز «2هزارکیلومتری»
به گزارش تسنیم، در ماه‌های اخیر شناور شهید مهدوی در خلیج عدن نیز به انجام ماموریت پرداخته بود.
انتهای پیام/
تداوم بارندگیها در کشور / دمای هوا در بعضی مناطق کاهش مییابد